چگونه است که من،

امشب،

در دل تاریک این شب،

در زیر این آسمان بلند،

بلند تاریک بی انتها

و در این سکوت _ که گاه به گاه صدای عبوری تن آن را می خراشد _

و در زیر نور این ماه _ که نشانی از تو دارد همیشه _

نشسته ام ... و برای تو می نویسم؟!

و از عشق لایتناهایت می گویم و از فراقت ... که حالا دیگر برای همگان قصه ای کهنه است و زخمی کهنه تر برای منتظران.

بی تردید ....پدر، همراه با اذان ، جمله ی دیگری نیز گفته است

و شاید .... شاید مجموعه ای از حروف را در کنار هم واژه ای را ساخته باشند؛

واژه ای به وسعت بی کرانه ی عشق ،

به بزرگی انتظار....

و به شیرینی وصال:

" م ه د ی "

.....مهدی!

..... و آن موعود یکتا ،

آن یگانه ترین منتظَر،

آن منتظرترین موعود،

در پاسخ به تمامی عاشقانش فرمود:

" ما دررعایت حال شما کوتاهی نمی کنیم و یاد شما را از خاطر نمی بریم ...."